O wartości milczenia w życiu św. Katarzyny Laboure.

Motto: Niejeden milczący został uznany za mądrego, a innego skutkiem wielomówstwa znienawidzono. Jeden milczy, bo nie wie, co odpowiedzieć, a drugi milczy, gdyż umie czekać na stosowną chwilę. Człowiek mądry milczeć będzie do chwili odpowiedniej, a chełpliwy i głupi ją lekceważy. Kto w mówieniu miarę przebiera, odrazę budzić będzie, a ten, co na wszystko sobie pozwala, popadnie w nienawiść (Syr 20, 5-8). 

O wartości słowa w życiu św. Katarzyny Laboure.

Motto:Wiedzcie, bracia moi umiłowani: każdy człowiek winien być chętny do słuchania, nieskory do mówienia, nieskory do gniewu. […] Jeżeli ktoś uważa się za człowieka religijnego, lecz łudząc serce swoje nie powściąga swego języka, to pobożność jego pozbawiona jest podstaw. Religijność czysta i bez skazy wobec Boga i Ojca wyraża się w opiece nad sierotami i wdowami w ich utrapieniach i w zachowaniu siebie samego nieskalanym od wpływów świata (Jk 1, 19. 26-27).

O wartości pokory w życiu św. Katarzyny Laboure.

Motto:Bo kto uważa, że jest czymś, gdy jest niczym, ten zwodzi samego siebie. Niech każdy bada własne postępowanie, a wtedy powód do chluby znajdzie tylko w sobie samym, a nie w zestawieniu siebie z drugim. Każdy bowiem poniesie własny ciężar (Gal 6, 3-5).

 

Relacje i ich rozwój w życiu św. Ludwiki de Marillac.

Wstęp

Człowiek stworzony na obraz i podobieństwo Boga, żyjącego w relacjach miłości między osobami Trójcy Świętej, sam również przeznaczony jest do wzrastania w miłości dzięki relacjom z innymi osobami.

Pierwszymi i najważniejszymi relacjami dla dziecka są jego odniesienia do rodziców. To głównie na nich budowana jest cała przyszła, psychiczna dojrzałość człowieka. Młody człowiek dojrzewając, uczy się relacji z rówieśnikami. Następnie przychodzi czas na wybór drogi życia, najczęściej jest to założenie własnej rodziny. I tu kształtują się relacje małżeńskie, potem rodzicielskie, które w wymiarze ludzkim są spełnieniem drogi człowieka.

Przez cały okres życia powinna też rozwijać się duchowa relacja do Boga, który jest ostatecznym przeznaczeniem człowieka i zaprasza każdego do wiecznego zamieszkania w jego domu i jego Rodzinie. A teraz przyjrzyjmy się, jak ten schemat rozwoju relacji, realizował się w życiu Ludwiki de Marillac.

Sakrament małżeństwa oczami kobiety.

Wstęp

Bóg stwarzając człowieka na ziemi, dał mu ten czas życia i pielgrzymowania, jako okres dojrzewania do jak najdoskonalszej miłości. Ostatecznym przeznaczeniem człowieka jest powrót do domu Ojca, Syna i Ducha Świętego, gdzie czeka go wieczne szczęście zjednoczenia z Bogiem i trwania we wspólnocie miłości z braćmi i siostrami.

Dobry Bóg dał człowiekowi wiele środków, aby mógł ten ostateczny swój cel osiągnąć. Życie duchowe prowadzone pod kierunkiem Ducha Świętego powinno być ciągle zasilane przez modlitwę, ascezę i sakramenty, które są szczególnymi kanałami łaski Bożej.

W czasie naszych rekolekcyjnych spotkań omówiliśmy już wszystkie sakramenty .Na tę serię pozostał nam ostatni: sakrament małżeństwa. A mnie w tej konferencji przypadło omówienie go bardziej od strony kobiety.

Aby nie skupić się tylko na jego przeżyciowej i psychologicznej części, pragnę najpierw spojrzeć na ten Sakrament od strony biblijnej i teologicznej. Potem chciałabym się przyjrzeć duchowości kobiety i jej powołaniu. Następnie zwrócić uwagę na to, że kobieta odkrywając i realizując właściwie swoje powołanie do małżeństwa, w miłości do męża i dzieci, realizuje, spełnia i uświęca samą siebie.